Język hebrajski należy do rodziny języków semickich, starożytnych języków, które rozwinęły się na terenie Bliskiego Wschodu. Naukowcy sądzą, że ich wspólnym przodkiem mógł być tzw. język protosemicki, z którego jednak nie przetrwało nic do dzisiaj.
Języki semickie zazwyczaj dzieli się zgodnie z kryterium geograficznym. Hebrajski, podobnie jak aramejski, należy do grupy północno – zachodnich. Język aramejski, który rozpowszechnił się na terenie Bliskiego Wchodu od roku 300 p.n.e. wpłynął na hebrajski w znacznym stopniu. W pewnym momencie zaczął go stopniowo wypierać jako język mówiony.
Alfabet hebrajski – alef-bet iwri עברי אליף בית
Alfabet hebrajski składa się z 22 liter, służących wyłącznie do zapisu spółgłosek. W jęz. hebrajskim czyta się i pisze od strony prawej do lewej. Współcześnie używa się wersji drukowanej alfabetu (tzw. „pismo kwadratowe”) oraz pisma odręcznego, kursywy.
Odmianą pisma hebrajskiego jest tak zwane „pismo Rasziego”, nazwane tak od imienia średniowiecznego żydowskiego rabina, uczonego i komentatora Biblii i Talmudu, rabbi Szlomo Ben Icchakiego, używane tradycyjnie do drukowania komentarzy jego autorstwa.
Do przepisywania świętych tekstów, jak księgi Tory, pergaminy znajdujące się w mezuzach i filakteriach używa się specjalnego rodzaju kaligrafii, zwanego STA’M (akronim od hebrajskich słów sifrei Tora, tefilin we-mezuzot).
Litery alfabetu hebrajskiego mają również wartość liczbową, aczkolwiek współcześnie w Izraelu w większości dziedzin życia używa się cyfr arabskich. System literowy służy najczęściej do zapisywania dat kalendarza żydowskiego.
Współcześnie w tekście hebrajskim stosujemy interpunkcję taką jak w językach europejskich.
W hebrajskim alfabecie nie ma wielkich liter.
Charakterystyczną cechą alfabetu jest to, że pięć liter ma inną formę graficzną gdy występują na końcu słowa, tzw. formę końcową, hebr. „sofit”.
Pismo hebrajskie
Na terenie starożytnej Palestyny w pierwszym tysiącleciu p.n.e. były w użyciu trzy pisma alfabetyczne: fenickie, hebrajskie i aramejskie. Pismo nazywane fenickim pochodzi bezpośrednio od pisma proto kanaanejskiego. Składało się ono z 22 liter, zapisywanych od strony prawej do lewej. Hebrajscy i aramejscy mieszkańcy tamtych terenów przejęli alfabet używany przez rodzimych mieszkańców Kanaanu, chociaż ich języki posiadały więcej głosek niż język fenicki. Za jedną z najwcześniejszych inskrypcji hebrajskich uważa się „Kalendarz z Gezer”.
Dopiero kilka wieków później pismo hebrajskie nabrało własnych, odrębnych cech. Jego rozwój został jednak zaburzony przez wypadki historyczne – zburzenie Pierwszej Świątyni w Jerozolimie i wygnanie wyższych klas ludności Izraela do Babilonu. Kolejne pokolenia Żydów, które wróciły na tereny Judei, mówiły i pisały po aramejsku, chociaż jęz. hebrajski nadal pozostawał w użyciu. Począwszy od końca II wieku p.n.e. Żydzi używali pisma, które rozwinęło się z alfabetu aramejskiego. W tym samym czasie użycie pierwotnego „pisma hebrajskiego” (zwanego „paleo hebrajskim”) było ograniczone. W okresie Drugiej Świątyni znajdujemy je przede wszystkim na monetach i w hebrajskich tekstach zwanych „zwojami z Qumran”.
Wokalizacja czyli „nikud”.
To system znaków diakrytycznych, umieszczanych nad literami, pod nimi, obok lub wewnątrz litery, używanych do graficznego zapisywania samogłosek.
System ten rozwinął się we wczesnym średniowieczu. Początkowo były w użyciu cztery systemy wokalizacji jęz. hebrajskiego. Ostatecznie za obowiązującą uznano metodę tyberiadzką, która uchodziła za najbardziej precyzyjną. Wokalizację tę znajdziemy w tekście hebrajskiej Biblii.
Współcześnie w Izraelu wokalizacja występuje przede wszystkim w materiałach do nauki czytania dla dzieci lub dla osób dorosłych, uczących się hebrajskiego. Niekiedy możemy ją znaleźć w pojedynczych słowach, jeżeli z jakiegoś powodu ich wymowa może być niejednoznaczna.
|
samogłoska |
Nazwa znaku |
znak |
|
A |
kamac |
ָ |
|
A |
patach |
ַ |
|
A |
chataf patach |
ֲ |
|
E |
segol |
ֶ |
|
E |
cere |
ֵ |
|
E |
chataf segol |
ֱ |
|
E / brak samogłoski |
szwa |
ְ |
|
I |
hirek |
ִ |
|
I |
hirek male |
ִי |
|
O |
cholam male |
וֹ |
|
O |
chataf kamac |
ֳ |
|
U |
szuruk |
וּ |
|
U |
kubuc |
ֻ |
Do znaków wokalizacji należy też kropka, zwana „dagesz”, znajdująca się w środku litery.
W przypadku, gdy kropka ta znajduje się w literach: wet / ב, chaf כ, fe פ wymawia się je mocniej, jako bet – B, kaf – K, pe – P.
Masoreci
Uczeni działający w wiekach VI – X n.e., odpowiedzialni za stopniowe wprowadzenie i opracowanie systemu wokalizacji. Ich celem było zachowanie sposobu wymawiania słów hebrajskich w tekście Biblii, podczas odczytywania go przez kolejne pokolenia Żydów, dla których hebrajski nie był już językiem mówionym.
Zapożyczenia hebrajskie w innych językach
Nazwa dnia tygodnia „sobota”, hebrajski שבת (szabat / sobota) przeniknęło do kilku europejskich języków, jako m. in. niemiecki „Samstag”, węgierski „szombat”, „sobota” w językach słowiańskich.
Języki żydowskie w diasporze
Wśród Żydów mieszkających w diasporze rozwinęło się kilka języków, zawierających elementy hebrajskiego.
Judeo – arabski używany był przez Żydów zamieszkujących Hiszpanię i terytoria Afryki i Azji, gdzie dominującym językiem był arabski.
Judeo – perski można z kolei znaleźć w średniowiecznych perskich dokumentach, zawierających znaczną liczbę hebrajskich słów.
Judeo – włoski zwany też Italkian to dialekt, który rozwinął się na podstawie lokalnych, włoskich dialektów z zapożyczeniami słów i końcówek z hebrajskiego i aramejskiego. Jego rozmaite odmiany spotykamy w tekstach od ok. X do ok. XVII w. a także wśród Żydów zamieszkujących Korfu.
Judeo – hiszpański zwany też „Judezmo” lub „ladino” to język Żydów, pochodzących z Hiszpanii i Portugalii, którzy pod koniec XV w. zostali zmuszeni do opuszczenia tych krajów i osiedlali się w północnej Afryce, Francji, Holandii, Włoszech oraz na terenie całego imperium Ottomańskiego.
Jidysz rozwinął się na terenie środkowej Nadrenii ok. roku 1000 n.e. Zawiera elementy hebrajskiego, starofrancuskiego, niemieckiego. Kiedy Żydzi zaczęli osiedlać się na Wschodzie, do jidysz doszły także elementy słowiańskie.
Jak powstawał współczesny język hebrajski
Na powstanie współczesnego hebrajskiego (zarówno pod względem słownictwa jak i gramatyki), złożyło się wiele rozmaitych elementów. Najważniejszym z nich był hebrajski biblijny. Drugim co do wielkości źródłem, szczególnie, pod względem składni (lecz także słownictwa) był hebrajski Miszny i Talmudu. Do hebrajskiego współczesnego trafiły też słowa, pochodzące ze średniowiecznej odmiany języka, jak te utworzone przez „pajtanim” – poetów religijnych tworzących w średniowiecznym hebrajskim. Najważniejszym nie – hebrajskim źródłem współczesnego hebrajskiego był język aramejski, do powstania nowych słów hebrajskich przyczyniło się też wiele rdzeni arabskich. Prócz tego we współczesnym hebrajskim znajdziemy wiele zapożyczeń i kalek językowych, pochodzących z języków europejskich: jęz. słowiańskich, niemieckiego, a także języków starożytnych.
Nowe słowa we współczesnym hebrajskim
W procesie wprowadzania nowych słów i wyrażeń do współczesnego hebrajskiego korzystano z wielu metod. Było to między innymi używanie słów religijnych w świeckim kontekście (jak np. משכן / miszkan – pierwotnie „przybytek”, dziś „siedziba”), zawężanie znaczenia słów do pewnej konkretnej funkcji, lub z kolei rozszerzanie znaczenia, przeniesienie znaczenia przy wykorzystywaniu słów zapożyczonych z innych języków (aramejskie שדר / szader „wysyłać” w hebrajskim ma znaczenie „transmitować”) i wiele innych.
POBIERZ
Pismo hebrajskie - w formacie pdf
Pismo hebrajskie - w formacie ppt
