„Ha-Tikwa” (Nadzieja):
| hebrajski | transkrypcja | tłumaczenie |
|
כּל עוֹד בַּלֵּבָב פְּנִימָה נֶפֶשׁ יְהוּדִי הוֹמִיָּה וּלְפַאֲתֵי מִזְרָח, קָדִימָה עַיִן לְצִיּוֹן צוֹפִיָּה
עוֹד לֹא אָבְדָה תִּקְוָתֵנוּ הַתִּקְוָה בַּת שְׁנוֹת אַלְפַּיִם לִהְיוֹת עַם חָפְשִׁי בְּאַרְצֵנוּ אֶרֶץ צִיּוֹן וִירוּשָׁלַיִם. |
kol od ba-lewaw penima nefesz jehudi homija u-lefatej mizrach kadima ajin le-cijon zofija
od lo awda tikwatejnu ha-tikwa bat sznot alpajim lihijot am chufszi be-arcejnu erec, cijon we-jeruszalajim |
Dopóty dopóki w sercu Kołacze się żydowska dusza I dopóki wciąż ku wschodowi Ku Syjonowi spogląda oko
Dopóty nie porzucimy naszej nadziei Nadziei trwającej już dwa tysiące lat Aby być wolnym ludem w swojej ziemi Ziemi, Syjonie i Jerozolimie |
Inne tłumaczenia do wyboru:
Jak długo w sercu tętni krew,
Dusza żydowska życiem drga,
I w stronę Wschodu, hen, się rwie,
Wzrok do Syjonu biegnie bram.
Tak ufność w nas nie zaginie,
Nadzieja dwóch tysiącleci,
Wolnym lud będzie w własnej krainie,
W Syjońskiej ziemi, w Jerozolimie
Tekst hymnu to pierwsza strofa i refren poematu napisanego przez Naftalego Herca Imbera. Melodię opartą o siedemnastowieczny utwór włoski „La Mantovana”napisał Samuel Cohen. Tekst został napisany w 1878 roku, a opublikowany w zbiorze wierszy „Barakai” w 1886. Przyjęty jako hymn syjonistycznego ruchu Chowewej Cijon, pod koniec XIX wieku stał się hymnem ruchu syjonistycznego.
W 1948 roku, po powstaniu Państwa Izrael, Ha-tikwa stała się nieoficjalnym, a w 2004 roku uchwałą Knesetu – oficjalnym hymnem państwowym.
